Eins og að hefur verið vikið á þessari síðu eru augljóslega erfiðir tímar framundan í íslenzku efnahagslífi. Það má búast við verðhækkunum á innlendum framleiðsluvörum og aukinni verðbólgu. Hún mun aftur valda óróa vegna hækkandi afborgana af verðtryggðum fasteignalánum. Allir vita hvernig staðan er á vinnumarkaðnum. Þar að auki eru víðsjár í alþjóðlegum viðskiptum, sem geta haft neikvæð áhrif hér.

Þetta mun hafa þau áhrif að einkafyrirtæki fara að herða að sér, eins og þau gera alltaf, þegar harðnar á dalnum.

Það sama þurfa opinberir aðilar að gera, bæði ríki og stærri sveitarfélög. 

En það verður erfitt fyrir þá aðila vegna þess að endurreisn heilbrigðiskerfis og velferðarkerfis, svo og vegakerfis eftir hrun er ekki lokið.

Það er þó á einu sviði opinbers rekstrar, þar sem augljóslega er svigrúm til verulega aukins aðhalds. Það er í mannahaldi. Og til slíkra aðgerða þarf að grípa í ráðuneytum og hjá ríkisstofnunum og ríkisreknum fyrirtækjum, þar sem það á við. Hið sama á að einhverju marki við um stærri sveitarfélög, eins og reyndar blasir við hjá Reykjavíkurborg.

Góð aðferð er að byrja á ráðningastoppi og ráða ekki fólk í stað þeirra, sem hætta. Dugi það ekki til þarf að grípa til uppsagna.

Að þessu þarf að huga í tengslum við fjárlagafrumvarp næsta árs og fjárhagsáætlanir stærri sveitarfélaga.