Það er áreiðanlega rétt, sem Guðni Th. Jóhannesson, forseti Íslands, sagði við setningu ráðstefnu Háskóla Íslands í gær um hrunið, að við höfum ekki enn náð samfélagslegri sátt vegna þeirra atburða. Og það er vafalaust mikið til í þeirri tilgátu forsetans að ein af ástæðunum sé nálægð í tíma.

Þessi veruleiki birtist reyndar í einni af málstofum ráðstefnunnar í gær, þegar til orðaskipta kom milli eins fyrirlesarans, Gylfa Zoega og Ásthildar Lóu Þórsdóttur, formanns Hagsmunasamtaka heimilanna, um stöðu mála að tíu árum liðnum. Ragnar Önundarson, fyrrum bankastjóri, blandaði sér í þær umræður og lagði til að þegar bankarnir yrðu seldir á ný, gengi hluti af söluandvirðinu sem bætur til fólks, sem misst hefði heimili sín vegna hrunsins. 

Það er mikilvægt að kjörnir forystumenn þjóðarinnar átti sig á þeim veruleika, sem forsetinn gerði að umtalsefni og birtist svo skömmu síðar með þessum hætti.

Til þess eru þeir kjörnir að ná sáttum í samfélaginu.